Σαράντα τέσσερα χρόνια τώραυπάρχει ένα  αίτημα σεεκκρεμότητα.Ψωμί-παιδεία-ελευθερία. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι έναιστορικό γεγονός που σημάδεψε ποικιλότροπα την ελληνική κοινωνία. Συνέβη μιαορισμένη στιγμή της νεοελληνικής εξέλιξης, εξέφρασε κάποιες συγκεκριμένεςανάγκες που διαστρέφονταν ή καταπιέζονταν, είχε συγκεκριμένα αποτελέσματα.Ιστορικό προϊόν των ειδικών συνθηκών της περιόδου εκείνης, είχε ένασυγκεκριμένο χαρακτήρα που καθορίστηκε από τους στόχους και τα οράματα πουκίνησαν τους πρωταγωνιστές στο στίβο της άμεσης αντιπαράθεσης με τοστρατιωτικο-φασιστικό καθεστώς.

 Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά,σε αντίθεση με όλες τις εύκολες οπτικές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μιατοποθέτηση που θα ήθελε να σέβεται την ιστορία οφείλει να κινηθεί στηναποκατάσταση  της ιστορικότητας τουΠολυτεχνείου, διαλύοντας την πραγματικότητα των παραστάσεων και των φαινομένωνπου έχουν δημιουργήσει για αυτό, όσοι το αρνήθηκαν και το αρνούνται. Δηλαδή, ναεξετάσει την αλήθεια των διακηρύξεων περί «δικαίωσης», περί «επανάληψης» ή περί«συνέχισης» του αγώνα. Η διαστρέβλωση του νοήματος του Πολυτεχνείου με τιςγιορτές καρικατούρες  έχει συγκεκριμένηστόχευση. Όταν αναφέρονται  στη γενιά τουΠολυτεχνείου, όποιοι  το κάνουν,αναφέρονται συνήθως στους επώνυμους, ή σε ένα στρώμα φοιτητών που πέρασε στακόμματα,μικρά ή μεγάλα, και σήμερα βρίσκονται στο επίκεντρο διάφορωνεπαγγελματικών και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων.Πρόκειται για μια βολική αναφοράγιατί αναπαράγει την εικόνα του «συστήματος» που όλα τα ενσωματώνει. Σύμφωνα,όμως,με έρευνα που πραγματοποιήθηκε, μόνο το 2,26% από αυτούς που συμμετείχαν στοΠολυτεχνείο ενσωματώθηκε σε κόμματα ή έγινε επώνυμος. Το πνεύμα της εξέγερσηςτου Πολυτεχνείου, είναι αυτό που θα ονομάζαμε το ξεπέρασμα κάθε είδους φόβου.

Ήταν χούντα, τα πολυβόλακροτάλιζαν, τα κρατητήρια είχαν μεταβληθεί σε μακελειά, το επαγγελματικό μέλλονκρεμιόταν στο τσιγκέλι, όμως ο πόθος για την ελευθερία και την εθνικήανεξαρτησία από τη μια και το πνεύμα  της συλλογικότητας από την άλληδημιούργησαν ένα γεγονός που θα στέκεται πάντα ψηλά στη νεοελληνική ιστορία.Πρόκειται για αυτό που ονομάζουμε μαζικό ηρωισμό και διάθεση θυσίας, πουδιαλύει τα πολλά «εγώ» και δημιουργεί ένα μεγάλο «εμείς» έτοιμο να πυρπολήσεικαι να πυρποληθεί για ένα μεγάλο σκοπό.Το έχουμε ανάγκη σήμερα αυτό το πνεύματης θυσίας, αυτή την αποκοτιά που οδηγεί στο συλλογικό αγώνα. Κατανοούμε ταπροβλήματα, τη θλίψη, την απογοήτευση, όμως ο ατομισμός δεν είναι λύση. Ηνεολαία που βρέθηκε στην προφυλακή του λαϊκού αγώνα το 1973, πρέπει και μπορείνα γίνει ξανά στις σημερινές συνθήκες, αποφασιστικός και αδούλωτος προμαχώναςτης λαϊκής αντίστασης. Ενάντια στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, που θέλει τη νέαγενιά υποταγμένη και εξανδραποδισμένη, που σπρώχνει τον ανθό της ελληνικήςκοινωνίας, τη νεολαία, στη μετανάστευση, στη ζωή χωρίς δικαιώματα, χωρίς παρόνκαι δίχως μέλλον. Το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, που οδήγησε τηνΕλλάδα στη ζοφερή επταετία της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας,σήμεραεπισωρεύει στις πλάτες του λαού νέα μεγάλα δεινά.Τα τελευταία χρόνια διανύουμεκαι πάλι κρίσιμες στιγμές  και οελληνικός λαός καλείται ο ίδιος πια να επαναπροσδιορίσει τις έννοιες«δημοκρατία» και «ελευθερία».Απαιτείται αγώνας! Στον αγώνα αυτόν  θα κληθούν προνομιακές ψυχές να οδηγήσουν τηχώρα σε ένα «ξέφωτο». Μόνο με ουσιαστική πατριωτική συνείδηση θα οδηγηθούμε στην εθνική ανεξαρτησία από τις ξένεςδυνάμεις.Το παλιό πεθαίνει, το καινούριο δεν έχει γεννηθεί ακόμα. Είναι ευθύνημας να είμαστε σε εγρήγορση.

 Παρακαλούμε το παρόν μήνυμα να διαβαστεί σε όλες τις Σχολικές Μονάδες.

Ο Περιφερειακός Διευθυντής   Α/θμιας& Β/θμιας Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας

Παναγιώτης Ζ. Ανανιάδης

Γεωλόγος-Θεολόγος